به قلم آرتور کریستن سن (درگذشت 1945 م)
«شوهر حق داشت یگانه زن خود را یا یکى از زنانش را (حتى زن ممتاز خود را) به مرد دیگرى، که بى آنکه خود قصورى کرده باشد، محتاج شده بود، بسپارد، تا این مرد از خدمات آن زن استفاده کند.
رضایت زن شرط نبود.
در این صورت شوهر دوم حق دخل و تصرف در اموال زن را نداشت و فرزندانى که در این ازدواج متولد مى شدند، متعلق به خانواده شوهر اول بودند و مانند فرزندان او محسوب مى شدند».
ایران در زمان ساسانیان ص 442